Γιαλαντζί...

.

Γράφει ο Χρήστος Λουτράδης
.

Αναρωτιόμουν πολλές φορές στο παρελθόν αν ο πολιτικός αμοραλισμός που διακατέχει μια μεγάλη μερίδα των πολιτικών μας αποτελεί απλή παθογένεια των πολιτικών μας που δεν αντιλαμβανόνται στην ολότητα του τον ρόλο που έχουν αναλάβει ως Πολιτικοί ή απλά πρόκειται για ακόμη μια ένδειξη της πλήρης απαξίωσης που δείχνουν στον ίδιο τον Πολίτη.
Οσο περνάει ο καιρός και ειδικότερα παρακουλουθώντας συγκεκριμένους πολιτικούς τείνω να ασπαστώ την δεύτερη άποψη.
Δεν χρειαζεται βέβαια και ενδελεχή ανάλυση. Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος την πολιτική πορεία του κ. Γ. Μανώλη που όταν δεν φλερτάρει με εναν παρωχημένο λαϊκιστικό πολιτικό λόγο δίνει ρεσιτάλ κομματικής πειθαρχίας τόσο έντονο και με τόσο πάθος που ξεχνάει και αυτός ο ίδιος γιατί τον δίνει. Ίσως πάλι να μην αντιλαμβάνεται οτι την χειρότερη προσφορά στην Παράταξη του δεν την δίνει αυτός που έχει το θάρρος της αποψης και δίνει την μάχη του Λόγου με κάθε κόστος άλλα αυτός που με πρόφαση μια ψευδεπίγραφη επαναστικότητα καθίσταται πιο υποκτατικός και οσφυοκάμπτης απο ολους αυτούς που έχουν συνδέσει την πολιτική τους επιβίωση με εναν Πρωθυπουργό που πέρασε σε λίγα μόλις χρόνια απο το ''σεμνά και ταπεινά" στο «δεν υπάρχουν παράνομες ή αθέμιτες επιχειρηματικές δραστηριότητες στελεχών του κόμματος».
Δεν ξέρω ποιος εναι ο χειρότερος, ή μάλλον ξέρω οτι ειναι συγκλονιστικά ιδιοι στην ουσία τους και ίσως για αυτό ανήκουν στην ιδια πολιτική σχολή.

http://press-gr.blogspot.com/