Το ιστορικό της φρίκης! Η οικογένεια τους τα κακοποίησε. Η κοινωνική πρόνοια τα εγκατέλειψε.

"ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ"
Είναι γνωστό ότι παιδιά στην χώρα μας καθημερινά αντιμετωπίζουν την Βία, την Παιδική Κακοποίηση, την Σεξουαλική Κακοποίηση, την Εκμετάλλευση, την Αμέλεια την Εγκατάλειψη. Είναι επίσης γνωστό ότι συχνά αυτό συμβαίνει από τους ίδιους τους γονείς. Αυτό που δε γνωρίζει κανείς είναι ότι δεκάδες από αυτά τα περιστατικά που φτάνουν από μια καταγγελία στις αρμόδιες Εισαγγελικές αρχές οι οποίες καλούνται να αποφασίσουν για την προστασία του παιδιού παραμένουν «εγκαταλελειμμένα» στα Νοσοκομεία Παίδων . Εκεί παύει η σωματική κακοποίηση και η κοινωνία αναπαύεται με ευχαρίστηση γιατί έκανε το καθήκον της να απομακρύνει ένα παιδί από τον κίνδυνο . Κανείς δεν αναρωτιέται όμως ποια είναι η επόμενη μέρα για αυτά τα παιδιά;

Από την στιγμή εκείνη όμως το παιδί μπαίνει στο λεγόμενο κοινωνικό «σύστημα» από όπου αρχίζει ο μεγάλος δρόμος μέσα από διαδικασίες και ελλείψεις κοινωνικές και κρατικές, όπου το κάθε παιδί περνάει από την μια υπηρεσία στην άλλη χωρίς τέλος. Το παρασκήνιο της επόμενης μέρας που δεν φαίνεται και δεν προβάλλεται, εκεί που αρχίζει η ψυχική κακοποίηση των παιδιών από την ίδια την κοινωνία και τις σοβαρές ελλείψεις δομών για την αποκατάσταση και το μέλλον αυτών των παιδιών .

Οι εισαγγελείς αποφαίνονται για την προστασία των παιδιών, οι κρατικοί φορείς, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρόνοια αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθεί μια λύση για αυτά τα παιδιά. Κάποια από αυτά τα παιδιά οδηγούνται στα Νοσοκομεία Παίδων ώστε να βεβαιωθεί η κατάσταση της υγείας τους μέχρι να βρεθεί ο χώρος που θα τα φιλοξενήσει. Τα παιδιά ωστόσο λόγω της έλλειψης ουσιαστικής δομής του συστήματος παραμένουν στα νοσοκομεία επ’ αόριστον, βδομάδες, μήνες ακόμη και χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις αν δε βρεθεί άμεσα κάποια λύση.

Δεκάδες παιδιά οδηγούνται στα νοσοκομεία σαν το πρώτο βήμα για την καινούργια τους ζωή μακριά από τον φόβο και την φρίκη, όμως παραμένουν εκεί και γίνεται ένα νοσοκομείο το σπίτι τους για όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να βρεθεί μια θέση για αυτά. Η έλλειψη κρατικών και κοινωνικών δομών οδηγεί τα παιδιά στο νοσοκομείο από όπου κανείς πια δεν έχει την ευθύνη για την επόμενη μέρα.

Τα παιδιά ζουν μακροπρόθεσμα σε ένα νοσοκομείο όπου δεν έχουν καμία ουσιαστική φροντίδα, δεν λαμβάνουν την απαραίτητα για αυτά στοργή και αγάπη και προπάντων γίνονται θύματα λοιμώξεων και ασθενειών από την επικίνδυνη αυτή παραμονή τους σε χώρους που είναι ακατάλληλοι για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

Ο εθελοντικός οργανισμός για τα παιδιά «Το Χαμόγελο του Παιδιού λειτουργεί σήμερα συνολικά εννέα (9) σπίτια φιλοξενίας για παιδιά σε κίνδυνο, εκ των οποίων πέντε ( 5) βρίσκονται στην περιοχή της Αττικής και τρία (4) στην περιφέρεια.

Πρότυπο για τη λειτουργία των σπιτιών αποτελεί η οικογένεια και «κανόνας» η αποφυγή ιδρυματισμού των παιδιών. Επιδίωξη είναι τα παιδιά να γίνουν αποδεκτά από όλους, να ζουν όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά, να έχουν ίσες ευκαιρίες και να μπορούν να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή.

Στις 16 Ιουλίου 2008 έγιναν τα εγκαίνια νέου σπιτιού στον Φοίνικα Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της λειτουργίας του αν και περισσότεροι εισαγγελείς και άλλοι αρμόδιοι φορείς είναι σε άδεια, δεχτήκαμε αιτήματα για την φιλοξενία παιδιών από όλη την Ελλάδα.

Αυτή την στιγμή όλα τα σπίτια μας είναι υπερπλήρη. Στο νοσοκομείο βρίσκονται δεκάδες παιδιά περιμένοντας να βρουν μία ζεστή αγκαλιά για να φύγουν από το φρικτό περιβάλλον στο οποίο ζούσαν και ζουν. Το νέο σπίτι που είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας χρόνων και πολλών ανθρώπων, μέσα σε λίγες ώρες είχε γεμίσει από παιδιά για να μας θυμίσει ότι δεν είναι αρκετό, τα παιδιά είναι πολλά.

Στο νέο σπίτι του Φοίνικα με εκπαιδευμένο, νεοπροσληφθέν προσωπικό δεχτήκαμε τα πρώτα παιδιά με πολλά προβλήματα ψυχικά αλλά και σωματικά, αποτέλεσμα της μακροπρόθεσμης παραμονής τους στο νοσοκομείο ήταν να έχουν κολλήσει γαστρεντερίτιδες και άλλες ασθένειες αλλά και να έχουν γίνει «αγρίμια» από την εγκατάλειψη και την ανάγκη να επιβιώσουν σε αυτούς τους χώρους όπου τα τοποθέτησαν για να παραμείνουν στην αναμονή κάποιας θέσης. Οι λοιμώξεις πολλές φορές μεταδίδονται και στους εργαζόμενους , παρ όλα αυτά, προσπαθούν με αυταπάρνηση να συνεχίσουν την προσφορά τους προς τα παιδιά, ενώ συνεχίζουμε να δεχόμαστε μέρα παρά μέρα νέα αιτήματα από τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις εισαγγελικές αρχές διότι τα κρατικά ιδρύματα δεν μπορούν να ανταποκριθούν λόγω πληρότητας και έλλειψης προσωπικού. Η πίεση που νιώθουμε καθημερινά είναι μεγάλη αλλά η ανάγκη να σταθούμε δίπλα σε αυτά τα παιδιά που έχουν ανάγκη είναι μεγαλύτερη.

Η τεράστια ανάγκη για χώρους και δομές στέγασης και μέριμνας για τα παιδιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τα εννέα σπίτια φιλοξενίας μας δεν είναι αρκετά και το γεγονός αυτό μας πονάει κάθε φορά που στον οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού» αναγκαζόμαστε να αρνηθούμε την φιλοξενία σε ένα παιδί. Χαρακτηριστικά μόνο τις τελευταίες μέρες χρειάστηκε να αρνηθούμε την φιλοξενία σε μια 16χρονή έγκυο κοπέλα και σε δύο βρέφη που η οικονομική κατάσταση των γονέων δεν επιτρέπει την παραμονή τους στο οικογενειακό περιβάλλον, Όλες αυτές οι ψυχές θα παραμείνουν σε νοσοκομεία, ο ακατάλληλός αυτός χώρος θα γίνει «το σπίτι τους, αντίστοιχα όμως πολλά είναι και τα παιδιά που θα παραμείνουν εγκλωβισμένα στο κακοποιητικό φυσικό οικογενειακό τους περιβάλλον.

«Το Χαμόγελο Του Παιδιού» λειτουργεί όλα τα σπίτια με την προσφορά του κόσμου και δεν έχει δυνατότητα να ξεκινήσει νέα σπίτια εάν δεν εξασφαλίσει την ποιοτική διαβίωση των παιδιών. (όχι παιδομάζωμα και συνέχιση της κακοποίησης όπως γίνεται αυτή την στιγμή σε κάποια ιδρύματα).

Αισθανόμαστε φρίκη κάθε φορά που θα πούμε όχι σε ένα παιδί γνωρίζοντας ότι, όπως είναι τώρα τα πράγματα, θα καταλήξει σε κάποιον καιάδα.

Μέσα στο διάστημα των 13 χρόνων λειτουργίας του συλλόγου και συγκεκριμένα από την περίοδο που δημιουργήθηκε το πρώτο σπίτι φιλοξενίας στα Πατήσια μέχρι και σήμερα έχουν φιλοξενηθεί συνολικά 480 παιδιά και των δύο φύλλων και όλων των ηλικιακών ομάδων εκ των οποίων τα 219 φιλοξενούνται και σήμερα.

Όλα τα παιδιά παραπέμπονται για φιλοξενία από κοινωνικούς φορείς και τις Εισαγγελίες Ανηλίκων και φιλοξενούνται με εισαγγελική εντολή.

Από το έτος 2002 μέχρι και σήμερα ο Σύλλογος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί, λόγω έλλειψης χώρου, στα αιτήματα για την φιλοξενία 825 παιδιών-θυμάτων.